Berliner Halbmarathon

Hardlopen en wielrennen zijn veruit de meest favoriete sporten van de Voys-collega’s. Dat is niet echt toeval, men steekt elkaar aan. Zo ontstaan er als vanzelf fietsgroepjes en hardloopgroepjes. Sommige collega’s zijn zelfs in beide groepen vertegenwoordigd. Om niet alleen maar rondjes in het wilde weg te rennen, maar ook echt ergens voor te trainen, besloot een achttal hardlopers zich in te schrijven voor de Berliner Halbmarathon.

Trainen

Sinds november trainden we elke dinsdag na het werk een uur om ons voor te bereiden. Onze fantastische hardlooptrainer Arnoud van Waardenburg had een loopschema opgesteld waarin stond dat we minimaal elke week drie keer de hardloopschoenen onder moesten binden. Sommigen is dit vrij aardig gelukt, anderen werden gehinderd door blessures. Wel of niet goed voorbereid, alle acht renners stonden zaterdagochtend klaar om naar Berlijn te vertrekken, om de halve marathon aan te gaan vallen.

Meer dan 20 km

21.097,5 meter. Dat is de lengte van een halve marathon. De organisatie had deze meters langs een groot deel van de Berlijnse bezienswaardigheden gelegd. De Brandenburger Tor, de Kurfürstendamm, Unter den Linden, langs een stukje Berlijnse muur en natuurlijk via Checkpoint Charlie. De weersverwachting was goed. Een zonnetje en rond de 18 graden.

Het was druk bij de start. Maar liefst 27.500 lopers zouden de 21 km gaan afleggen. De spanning steeg. Het was een uurtje wachten in de massa. We gaven elkaar nog een laatste aanmoediging en toen klonk het startschot: Jetzt geht los!

Kilometers vreten

De eerste kilometers waren prachtig! De beentjes voelden goed en de kilometers schoten onder ons vandaan. De Berliner Dom lag er prachtig bij in het zonnetje en een paar kilometer later mochten we gewoon onder de Brandenburger Tor doorlopen. Langs de kant stonden duizenden onbekende supporters ons als een stel vrienden aan te moedigen. Elke kilometer stond wel een drumband de vellen van hun trommels te geselen om ons nog sneller vooruit te laten gaan.

Auw

Met de kilometers kwam ook de pijn. De verzuring in de benen. Een paar goedgetrainde Voysers beten door de verzuring heen en propten zoete gelletjes naar binnen voor de broodnodige energie. Ikzelf stond bijna geparkeerd na kilometer 13. Elke nieuwe meter kwam een nieuwe man met hamer. Potverdorie, wat lijken die kilometers hier lang in Berlijn. Dit gaan we nooit meer doen!

Finishen

De finish kwam in zicht. De benen waren zuurder dan azijn, maar met de finish op een steenworp afstand hervonden ze wat nieuw leven. Ze schopten zichzelf vooruit tot ze uiteindelijk de streep passeerden.

Een prestatie

Na de finish hadden alle Voys’ers elkaar al snel weer terug gevonden. Iedereen had een fantastische prestatie geleverd en had het zwaar maar mooi gehad. Het was de hoogste tijd voor een fris biertje met een patatje.

Terug bij Voys

Toen we vanochtend terugkwamen hadden onze lieve collega’s allemaal finishlinten opgehangen in het kantoor met ‘You made it’ erop. Bij dezen geven de hardlopers graag het stokje door aan de fietsers. Over twee weken fietsen zij namelijk de Amstel Gold Race in Limburg. Succes!!