Mijn eerste maand als Vlaamse Voyser

Antwerpen, maandag 16 november, 5:20 uur. Ik gooi mijn koffers de auto in en vertrek voor de éérste keer richting Groningen. Een goede drieënhalf uur rijden en mijn eerste werkdag bij Voys kan echt van start gaan. Het was het uitgelezen moment geweest voor mijn zenuwen om te komen opzetten. Van zenuwen was er echter helemaal geen sprake. Ik wist al heel goed van mijn eerste bezoekje dat er niet veel nodig was om de sfeer er meteen in te krijgen bij Voys. Gewoon een goeie tas koffie. Sorry, kop koffie. Ik krijg nog steeds vreemde blikken toegeworpen als ik het woord ‘tas’ gebruik op kantoor.

Gerief en sebiet

Mijn Belgisch taaltje is wel vaker het onderwerp van hilarische momenten. Gemiddeld krijg ik toch nog vijf keer per dag een vragende blik naar me toegeworpen, nadat ik iets gezegd heb. Of ik toch nog eens zou kunnen herhalen wat ik net zei. (Toegegeven, adviescollega Tom is wel verantwoordelijk voor ongeveer de helft daarvan. Hij verstaat echt he-le-maal niets van wat ik zeg). Reacties als “Je gerief halen? Wat is dat?” of “Wanneer ga je dat doen Eva, sebiet?!” blijven tot vandaag nog dagelijkse kost.

Daarom bij deze even een boodschap voor zowel de Nederlandse, als de Belgische lezer. Als eerste mijn excuses voor de onvermijdelijke Vlaamse trekjes die in mijn verhaal zullen geslopen zijn. Aan de Belgische gast wil ik me dan weer verontschuldigen voor het gedeeltelijk verwaarlozen van mijn Vlaamse karakter. Het is “van moetens”, wil ik hier in Nederland enigszins begrepen worden.

Welkom in de advies-cirkel

Mijn intrede bij Voys bracht meteen een primeur. Voor mij hadden wel al eerder drie Belgen (William, Thomas en Jeroen) hun tweede thuis gemaakt van de Mediacentrale in Groningen. Zij werkten tijdens hun afstudeerstage de strategie uit voor de lancering van Voys België. Het was echter voor het eerst dat een Belghamel nu ook actief ging meewerken tussen de adviescollega’s. Gelukkig kon ik het team de eerste dagen rustig afluisteren en observeren. Al snel kreeg ik zin om zelf de handen uit de mouwen te steken.

De systemen en procedures zagen er bij het meekijken over de schouder vanzelfsprekend uit. Het leek zichzelf allemaal uit te wijzen. Logisch, voor een bedrijf waar er steeds wordt gestreefd naar een optimale workflow! Maar wat zegt het spreekwoord ook weer over stuurlui die aan wal staan? De eerste stapjes gingen toch niet helemaal foutloos. Eerste offerte opgestuurd… Oeps, een dienst vergeten toe te voegen! Eerste keer een klant telefoneren… Ai ai, verkeerd telefoonnummer opgeslagen in het klantsysteem! Gelukkig stonden mijn “collega-coach” Dick en alle andere belhamels steeds meteen naast me om problemen op te lossen of vragen te beantwoorden. Vanaf het eerste moment werd me trouwens in mijn oren geknoopt dat ik niet bang moest zijn om fouten te maken. Ze zijn de beste manier om iets bij te leren… en het meteen ook nooit meer te vergeten. Bovendien horen ze er echt wel bij in een bedrijf waar verandering de maatstaf is. Zonder verandering, namelijk geen vooruitgang.

Hallo Holacracy!

Door het stellen van vragen werd ik ook stilaan geïntroduceerd in de wondere wereld van Holacracy, het bijzondere organisatiemodel dat bij Voys sinds februari gehanteerd wordt. Ik kreeg bijvoorbeeld te horen: “daarvoor moet je bij Giel zijn, hij is infobokser”. Dat laatste is één van de vele originele benamingen die door de Voys collega’s aan hun eigen rollen werden gegeven. Dat Giel “infobokser” is, houdt bijvoorbeeld in dat hij de inkomende mail onder de collega’s verdeelt. Wanneer je bij Voys een rol op jou neemt, brengt dat met zich mee dat jij de volledige verantwoordelijkheid krijgt over alle werkzaamheden die bij deze rol horen. Je kan je zo meteen ook ontpoppen als heuse ondernemer binnen je eigen rol. Het voorleggen van nieuwe ideeën en projecten wordt namelijk alleen maar toegejuicht.

Ook het werkoverleg met de collega’s is helemaal in Holacracy stijl. De problemen die collega’s de laatste week hebben ondervonden, worden in dat werkoverleg besproken. Met één belangrijke kanttekening: niet vergezeld van oeverloze besprekingen en discussies, maar met twee simpele vragen: “Wat is jouw spanning?” en “Wat heb je nodig om deze spanning op te lossen?”. Het doet misschien wel eens deugd om in geuren en kleuren je frustraties te vertellen, maar het helpt jou en je collega’s niet vooruit. Daar doen we dus niet aan als Holacratisch bedrijf.

Grootse plannen

Mijn dagen zijn tot nu toe nog zo gevuld met nieuwe ervaringen van Voys Nederland, dat ik soms bijna zou vergeten dat ik hier in Groningen zit om Voys ook naar België te brengen. Gelukkig is er dan Steven nog, de collega die met mij naar Antwerpen trekt om met Voys België nieuwe avonturen te beleven. Hij komt zo nu en dan naar me toe met spannende nieuwtjes en ambitieuze plannen voor onze intrede in Antwerpen binnenkort. Op die momenten krijg ik helemaal goesting om terug naar eigen land te trekken en ook voor mijn eigen landgenoten de telecommarkt te bevrijden. Alleen probeer ik er nog niet aan te denken dat ik daarvoor die gekke belhamels in Groningen ga moeten achterlaten. Ik begin ze nu al te missen.