Waarom ik een week lang een AI-gestuurde Meta Ray-Ban-camera op mijn gezicht droeg

Een week met de ‘slimme’ AI-bril van Meta en Ray-Ban

Voor mijn gevoel heb ik alle reviews van de AI-bril van Meta en Ray-Ban inmiddels wel gezien. Dus als de dame van Ray-Ban me dit stukje slimme technologie overhandigt, ben ik na wat gespeel heel snel om als ze zegt dat ze deze vandaag ook op SXSW verkopen.

Ben ik met mijn vorige zonnebril de zee ingedoken? Ja. Was dat de reden om deze nieuwe zonnebril van Ray-Ban te kopen? Nee. Wat is de reden dan wel? Dat ik heel benieuwd ben naar wat slimme brillenglazen in een tijd van AI kunnen betekenen.

Wat zit er eigenlijk in zo’n slimme bril?

Wat is dat eigenlijk, een slimme bril? Deze bril van Ray-Ban heeft een camera, een knop, twee speakers, een brillenpoot voor touch controls en vooral heel dikke brillenpoot waarin de accu’s zitten. Daarnaast is er een sensor die detecteert of je de bril op hebt, zijn er twee notificatielampjes – waarvan er één voor jezelf is en één voor de buitenwereld – en er zitten een aantal microfoons. Tot slot nog wat Wi-Fi 6, Bluetooth en een brillenkoker met grotere accu, en je hebt de brillenset compleet.

Als je dat allemaal samenvoegt, krijg je een bril waarmee je foto’s en video’s kunt maken en die alle functionaliteiten heeft van een Bluetooth-headset, inclusief de mogelijkheid om Meta AI met het codewoord “Hey Meta” tot leven te wekken.

De unboxing is eenvoudig en met de bijbehorende app zet je de foto’s en video’s van je bril op je smartphone. Naast dat de brillenkoker bescherming biedt, kun je de bril hiermee ook drie keer opladen.

Is het wat, zo’n slimme bril?

Tot zover de praktische zaken. Op naar de grote vraag: is het wat? Om dat te beschrijven moet ik beginnen met wat zaken die me opvallen. Ten eerste is de bril zwaar. Zowel in je gezicht – je bent gelijk Prins Bernard Jr. – maar ook op je neus. De 49 gram brengt twee keer zoveel gewicht met zich mee als de gemiddelde bril.

Dat kan de slimme bril me overigens niet zelf vertellen. Want als ik de bril vraag wat ik voor me zie, of hoe zwaar een bril gemiddeld is, krijg ik de mededeling “dat de bril me daarbij niet kan helpen”. Iets wat vreemd is, want versie 15 van de software voor de bril zou dit wel moeten ondersteunen, maar blijkt nog niet te werken in Nederland. Dat je overigens een software-update voor je bril krijgt, is best leuke waanzin.

Audio beter dan verwacht, AI … tja AI

Wat verder opvalt is dat de audio veel beter is dan verwacht. Ik verwacht niet veel muziek te luisteren op deze bril, want de sensory overload van omgevingsgeluid in combinatie met muziek kan ik als adhd’er echt niet aan. Waar de audio echter wel heel goed te gebruiken is, is tijdens een telefoongesprek. Vooral omdat de microfoons heel goed zijn. Daarbij valt nog iets anders op. Ik ben me bewuster van m’n omgeving, praat zachter, en veel opvallender: er is een barrière weg. Ik ben nog steeds onderdeel van de normale wereld, veel meer dan wanneer ik Bluetooth-oordopjes draag.

Een bril integreert simpelweg zoveel beter met de echte wereld dan oordopjes of het naar je oor brengen van een smartphone. De techniek lijkt zich zo meer naar de achtergrond te verplaatsen. Iets wat een groter thema blijkt als de technologie zich naar de form factor van een bril verplaatst.

Daar zit overigens ook een grote keerzijde aan vast. Want ook voor het maken van een foto of video hoef ik niet meer naar mijn smartphone te grijpen. Een spraakcommando of het indrukken van een knop is genoeg om de foto te maken of de video-opname te starten. En dat superkleine brandende lampje in het hoekje van de bril… dat gaat niemand zien. Dat is wat mij betreft een privacy-dingetje waar je u tegen zegt en iets wat vooral voor de lange termijn implicaties gaat hebben.

Meta’s ecosysteem als gevangenis

Duik je dieper in de software, dan vallen andere dingen op. De enige AI waar ik voor kan kiezen is die van Meta. Het commando “OK Google” werkt dus niet en een gesprek met ChatGPT kun je vergeten. Daarmee verlies je ook gelijk een hoop mogelijke functionaliteiten. Want zaken als een telefoongesprek starten of een bericht sturen naar mijn koters via Signal, dat zit er niet in. Alleen de apps waarmee Meta koppelt kun je gebruiken. En laten dat nou alleen de apps van Meta zijn. Je telefoon, WhatsApp (niet WhatsApp Business), Facebook Messenger, Facebook zelf en Instagram zijn de enige ondersteunde tools die met je bril via spraak kunt bedienen. Daarnaast functioneert het apparaat als een Bluetooth-device. Dus bellen, YouTube-video’s en Spotify luisteren werkt ook.

Het laat ook gelijk de zwakte van de bril van Meta zien. Een bril van nagenoeg elke andere leverancier zou diep willen integreren met elke andere app. Daarmee krijg je een enorme keuzevrijheid en kun je voor elke toepassing de beste app selecteren. De bril fungeert dan alleen als de hardware, bediend door een door jou te selecteren set aan software. Maar Meta probeert met de bril eigenlijk het nieuwe besturingssysteem te worden. Iets wat een Google of Apple ook altijd zal proberen. Een gevaarlijke ontwikkeling, wat mij betreft.

AI-functies: nog niet in Nederland

Waar Meta AI, zoals eerder al genoemd, nog niet beschikbaar is in Nederland, kun je met wat ‘nerderij’ toch gebruikmaken van de functie. Maak bijvoorbeeld een foto van een gebouw en vraag wat je ziet, of stel ad-hoc vragen over bijvoorbeeld de euro-pondkoers. Dat laatste kan ik ook aan mijn Bluetooth-dopjes vragen, terwijl ik voor meer informatie over een gebouw toch de Google Lens-app op mijn smartphone moet openen. Ook hier merk je dat de bril de technologie meer naar de achtergrond laat verdwijnen.

Maar het aantal keren dat ik deze features echt gebruik in het dagelijkse leven, is bijzonder beperkt. Dat verandert als je aan het reizen bent. Dan neemt het gebruik snel toe, maar daarmee neemt het batterijniveau van de bril ook rap af. Bij iets regelmatiger gebruik haal je wellicht een halve dag. Je laadt de bril voor 50 procent op in 22 minuten. Niet onoverkomelijk, maar de 75 minuten die je nodig hebt om naar 100 procent te gaan, is echt te lang. Zeker als het je primaire bril op sterkte is of je zonnebril en je het anderhalf uur zonder moet doen.

Foto’s en video’s: leuk concept, beperkte kwaliteit

Ik mag graag fotograferen en ik ben een van die mensen die nog steeds een systeemcamera meesleept. Met dat in het achterhoofd is het goed om eens naar de foto- en videomogelijkheden van de bril te kijken.

Er zijn twee dingen die gelijk opvallen. Het eerste is dat de camera alleen portrait-foto’s schiet in een 3×4-formaat. Het tweede is de point of view (POV) die een bril standaard geeft. Je krijgt een ‘ik kan meekijken in je leven’-gevoel. De camera is ultra-wide en je moet het met 12 megapixels doen, waarbij je RAW-foto’s kunt vergeten. De ultrawide-stand zorgt ook voor de gebruikelijke vervorming aan de randen die je ook van je smartphone kent.

De foto’s die de bril maakt zijn in een lichtrijke omgeving goed bruikbaar, maar de camera wordt onbruikbaar in situaties met minder licht of waar het contrast tussen licht en donker groot is. Zo probeer ik foto’s te maken van een keynote-sessie waar de presentatieslides wit zijn. Dit geeft voor mijn smartphone meer dan genoeg licht voor goede foto’s, maar de automatische belichting van de bril vernietigt wat wij cameramensen de highlights noemen. Dit worden witte vlekken waarin alles wat eigenlijk tekst was, verdwijnt. Dit maakt de bril in zulke situaties onbruikbaar.

Verder merk je al snel dat je rekening moet houden met het feit dat de camera zich in de linkerpoot van de bril bevindt. Bij een selfie in een spiegel moet je dus naar die poot kijken om gee gekke off-center foto’s te krijgen. En ook als je iets voor je op de foto wilt zetten, is gewoon kijken naar het object niet genoeg voor een lekker plaatje. De smart crop-functie van de Meta AI-app helpt je wel om een beetje een rechte horizon te vinden.

Video: daar komt de bril tot zijn recht

Ik vind de AI Ray-Ban bril vooral tot zijn recht komen bij video. Het kunnen meekijken door de ogen van een ander is gewoon een heel leuk concept. De videostabilisatie is sterk, waardoor de beelden vloeiend zijn, zelfs tijdens het lopen of rijden. Dat het alleen portrait-beelden zijn, vind ik zowel bij de foto- als video-optie jammer. Ik had liever een vierkante sensor gezien waarbij je zelf kunt kiezen of je een horizontale of verticale uitsnede maakt.

De audio-opnames van de bril zijn goed, vooral als je je eigen stem wilt opnemen. Het omgevingsgeluid neemt op dat moment niet de overhand. Is het stil? Dan wordt omgevingsgeluid wel heel goed opgenomen.

De echte use cases: contentcreatie en live streaming

Het is de vraag wat nou de werkelijke use cases zijn van deze bril. Dat zit vooral aan de kant van contentcreatie en social media. Platforms als Twitch, YouTube en Instagram geven live video voorkeur in het algoritme boven normale video. Dit doen ze omdat live concurreert met streamingplatforms en televisie en daarmee de ogen langer aan de apps gekoppeld houdt.

Een unboxing, videoreview of de live verslaglegging van een event wordt zo een hele persoonlijke ervaring omdat je het letterlijk live meebeleeft door de ogen van de persoon die aan het uitzenden is. Of we hier blij mee moeten zijn, laat ik even in het midden. Gelukkig houd je dat streamen geen uren vol, want de accu van de bril is snel leeg als je live gaat.

Mijn ervaring na een week gebruik

Wat vind ik hiervan? Ik heb de bril een week in gebruik tijdens het reizen, een paar dagen inspiratie ophalen bij tech-event SXSW in Londen, een concert van Dua Lipa en gewoon thuis en op het werk.

Er zijn een aantal zaken die me het meest bijblijven. Het eerste punt is dat bij het gebruiken van de AI Ray-Ban bril de technologie echt naar de achtergrond verdwijnt. Een gesprek voeren op een bril is aangenamer en voelt natuurlijker dan op je telefoon of via je Bluetooth-dopjes. Ook bij het concert kun je eenvoudig een foto of video maken. Zo kun je de sfeer vangen zonder de hele tijd naar een scherm te staren. Dat is iets wat niet alleen voor jezelf, maar vooral voor je omgeving een veel betere ervaring geeft.

Het tweede punt is dat je meer verbonden bent met de buitenwereld. Het kijken van een video in een publieke omgeving is wezenlijk anders met een bril dan met een afsluitende Bluetooth-koptelefoon. Ook voor je benaderbaarheid en contact met anderen.

Het AI-deel blijft nog een gimmick en voegt voor mijn gevoel niet veel toe in het dagelijkse leven. Daarnaast is praten tegen een bril in het openbaar gewoon raar. Het blijft handig dat een toetsenbord op een smartphone een geluidloze interface is die daarmee de omgeving niet verstoort en de conversatie die je hebt met je telefoon privé houdt.

Tot slot is de look en feel nog steeds niet die van een normale bril. Het gewicht is aanzienlijk hoger en je krijgt de Prins Bernard Junior-vibe als een onwenselijke extra.

Een blik – ja, ja – op de toekomst: spannend en eng tegelijk

Wat me vooral bezighoudt, is de toekomst. Ik heb Google Glass ook getest toen deze ruim tien jaar geleden uitkwam. En als je kijkt hoe veel verder de technologie nu is, dan gaan we een bijzondere tien jaar tegemoet. Zeker als je ook een beetje hebt gekeken naar de overnames die Meta de afgelopen jaren heeft gedaan op het gebied van prismatechnologie, waarmee de glazen van je bril transparante beeldschermen worden.

Ik denk echter dat het vooral wachten is totdat de AI Ray-Ban smart-bril echt niet meer van de normale bril te onderscheiden is, voordat dit adoptie met zich meebrengt. En daarbij zal ook de batterijtechnologie nog een stap moeten maken. Wat dan de meerwaarde wordt van een slimme bril en wat dan de killer feature wordt, weet ik niet. Ik kan je wel vertellen dat de huidige generatie slimme brillen daarover nog niet beschikt. Maar als je bril een beeldscherm wordt terwijl je gewoon in de normale wereld aanwezig kunt zijn en de technologie daarmee nog meer integreert met de echte wereld, gaan we een heel andere wereld tegemoet.

De simpele dingen zijn pijlen in je bril terwijl je door de stad aan het wandelen of fietsen bent. ’s Ochtends het weer of nieuws terwijl je je tanden aan het poetsen bent. Interactieve musea en historische verhalen on-demand terwijl je door een stad aan het slenteren bent. Of reparatie-instructie overlays terwijl je je fiets aan het maken bent. Als dit soort zaken hands-free en contextueel worden, dat klinkt allemaal nog waardevol.

Maar het is ook heel veel informatie. Ik zie een goede kans dat information overload een erkende ziekte gaat worden. En de digital detox-beweging die je nu al ziet ontstaan met oude camera’s en de wederopstanding van zowel de lp als de cd, zal alleen maar groter worden.

Het gedrag dat alles gaat veranderen

Ik vind vooral het gedragsaspect interessant en spannend. Als iedereen altijd met het grootste gemak video en audio kan opnemen of streamen met bijvoorbeeld de AI Ray-Ban, en zo toegang heeft tot real-time informatie over alles, dan raakt dit aan de kern van ons mens-zijn. Privacy zal verdwijnen, of in ieder geval toe zijn aan een nieuwe definitie. Deze ontwikkeling gaat vragen om nieuwe sociale codes. Toen ik mensen die minder in de techniek zitten liet zien met welk gemak ik een foto of video kon maken met de AI Ray-Ban, was schrik de eerste reactie. En dat is onwijs veelzeggend.

Dat gaat vragen om afspraken voordat je met elkaar in gesprek gaat. En ik denk dat recording-free zones heel normaal gaan worden. Een ander uiterste is dat anonimiteit op termijn zal verdwijnen, terwijl er heel sociale situaties zijn waar het anoniem zijn gewoon heel aangenaam is.

Zijn we hier klaar voor?

De slimme bril van Meta en Ray-Ban is een fascinerend apparaat dat laat zien waar we naartoe gaan. Maar het is nog niet het product dat de wereld gaat veranderen. Het is te zwaar, de batterij houdt het te kort vol en de AI-functies voegen te weinig toe. Maar de bril geeft – net als Google Glass dat ooit deed – wel een voorproefje van iets groters.

Meer en meer wordt technologie iets dat we niet alleen gebruiken, maar iets dat we gewoon dragen. Niet langer een apparaat dat we tevoorschijn halen, maar een extensie van onszelf dat altijd aanwezig is.

De vraag is daarmee niet ‘of’ of ‘wanneer’, de vraag is vooral: zijn we hier wel klaar voor?