Klimmen tegen MS: Missie geslaagd

In zijn vorige blog vertelde Max de Boer over zijn plannen de Mont Ventoux te beklimmen om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de strijd tegen MS en om meer aandacht te vragen voor deze ziekte. Voys heeft dit met veel plezier gesponsord. Max heeft zijn missie inmiddels volbracht! Hieronder lees je zijn heldenepos. 

Toelichting

Door Max zijn autisme zijn emoties erg verwarrend en probeert hij deze vaak te vermijden. Een verhaal van zijn hand beperkt zich tot een opsomming van feiten. Door intense gesprekken met hem en doorvragen over het waarom, komen er beweegredenen naar voren die mij als zijn vader ook verbazen. De oppervlakkigheid die Max vaak tentoonspreidt en de blokkade om zijn wereldje binnen te dringen, geven een beeld van desinteresse op zijn omgeving terwijl het tegendeel waar is. Ik heb geprobeerd om zo goed als mogelijk zijn verhaal, uitspraken en onderliggende motivatie weer te geven. Het zijn de gedachten van Max en het is zijn verhaal door mij samengevat. Ik ben ontzettend trots op hem. Evert de Boer, de vader van Max. 

Gastblog door: Max de Boer en zijn vader Evert de Boer

Naar Frankrijk

Donderdagavond 1 juni 10.30 uur

Gestaag groeit mijn team en de uitzwaaiers in het straatje naast de school CSG Diamantlaan. Ik merk dat iedereen nerveus is, het gaat nu echt gebeuren, de meesten zijn nog nooit zo ver van huis geweest zonder hun ouders. Doordat het donker is, hangt er een bijzondere sfeer. Wachtend op de bus met aanhangwagen, waar de fietsen al in staan, worden veel domme grapjes gemaakt om de spanning een beetje weg te lachen. Ik ben blij verrast omdat veel schoolvrienden en -vriendinnen zijn gekomen om mij uit te zwaaien. We vormen een hechte club en sommigen hebben bijna een uur moeten reizen om er te zijn. Dat vind ik toch wel heel speciaal. Als de bus er eenmaal is, is de chaos compleet. Alles moet ingeladen worden, afscheid nemen, een plekje in de bus zoeken, en dan weer naar buiten omdat ik nog iemand vergeten ben gedag te zeggen. Eenmaal uitgezwaaid laten wij Groningen snel achter ons. Van het voornemen om te gaan slapen, komt niet veel terecht. Het wordt een reis van achttien slopende uren. Een half uur voor de aankomst zien we de eerste keer de Mont Ventoux; “de kale reus”. De stilte die daarop volgt is veelzeggend. Respect. In de volgende dertig minuten zien we onze tegenstander alleen maar groter worden, totdat we pal aan zijn voeten de camping op rijden.

De aanloop

De komende twee dagen staan in het teken van trainen, voldoende rusten en voor de honderdste keer het materiaal controleren. De eerste dag ben ik al tot de helft van de Mont Ventoux gefietst; het lijkt een makkie te worden. Tijdens de trainingen thuis heb ik mijn knieën overbelast en deze willen maar niet herstellen. De fysiotherapeut heeft er met warmte tape ondersteuning op aangebracht, waardoor ik nu met twee grote roze X-en op mijn benen rondloop maar dat kan mij niets schelen. Iedereen weet nu wie Max is; de jongen met de “X benen”. Na de verplichte formaliteiten en veiligheidsinstructies gaan we de tweede dag vroeg naar bed.

Klimmen tegen/met MS

Om vijf uur staan we op en ontbijten we stevig. Het staat me behoorlijk tegen, maar ik moet voldoende brandstof inslaan om te presteren. Er zijn drie startplaatsen. Wij starten in Malaucene samen met “Vlinder”, een ander groot team. Dit team bestaat uit voornamelijk MS-patiënten. Het maakt grote indruk op mij hoe sommigen met een flinke beperking toch de kale reus willen beklimmen. Dat maakt ze al winnaars nog voor ze de startstreep over zijn. De groep versmelt tot een eenheid, de positieve energie spat ervan af. De MS-patiënten wisten al waarom ze moeten vechten tegen MS. Wij weten het nu ook. MS heeft ineens veel gezichten en namen gekregen; nieuwe vrienden. Om zeven uur is de start. Vanaf dat moment ga ik alleen maar omhoog, vlak onder de schaarse wolken is soms even mijn einddoel te zien; de top van de Mont Ventoux. Ik tref het geweldig met het weer, de temperatuur is goed om te fietsen, mijn Giant fiets loopt heerlijk soepel, en de sfeer met mijn fietsmaatjes is uitstekend. Vlak voor de top wordt het drukker met aanmoedigende toeschouwers, sommige fietsers zijn op en lopen het laatste stuk helling naar boven. Tot mijn verbazing zie ik ineens mijn ouders en zusje om me aan te moedigen, terwijl ik dacht zeker te weten dat ze thuis waren gebleven. Ik krijg ineens de energie om nog een eindsprint in te zetten en kom boven in minder dan twee uur.

Belofte maakt schuld

Na een geweldige afdaling, de sensatie van hoge snelheden en mooie bochten, kom ik aan in Sault. Na een rust met voldoende eten en drinken, vul ik mijn voorraden aan voor onderweg en ga ik de tweede poging ondernemen om boven te komen. Deze is voor mijn sponsoren, voor het vertrouwen dat ze mij hebben gegeven.

Tijdens mijn rust in Sault ben ik nog even bij de EHBO post langs geweest omdat mijn knieën toch wel protesteren en gevoelig worden. Door transpiratie begint de tape op mijn benen los te raken. Extra steunverband moet zorgen voor de nodige stabiliteit in mijn knie om verantwoord door te kunnen fietsen. Het weer is inmiddels omgeslagen, het waait harder en regent soms een beetje. Het eerste stuk naar Chalet Reynard was goed te doen ondanks de toenemende pijn in mijn knieën. Bij Chalet Reynart staan ook mijn ouders en zusje en hier moet ik de afweging maken te stoppen of doorgaan. Ik denk dat ik nog wel door kan, maar ben er niet zeker van of ik helemaal naar de top kan. Mijn fietsmaatje Gijs komt ook aan en we besluiten samen door te gaan. We zitten boven de boomgrens op het kale stuk en ik heb inmiddels mijn fietsshirt met lange mouwen van Jansen Tweewielers over mijn verplichte kleding aangetrokken tegen de snijdende kou.

Op drie kilometer tot de top gaat het mis. Bij de laatste verzorgingspost, net in de onderlaag van de bewolking, krijg ik het onwijs koud en word ik duizelig. Een stoel, warmtefolie en energierepen zorgen voor herstel. Na controle van een verpleegkundige mag ik toch weer op de fiets. Ik ben inmiddels alleen, Gijs is doorgefietst om niet te veel af te koelen en niet te verzuren. Net op het moment dat ik mij afvraag wat voor zin het heeft om toch die laatste drie kilometers door te worstelen, komt er iemand van team “Vlinder” voorbij en roept “nog een klein stukje Max”. Mijn doel is weer duidelijk; naar de top, de pijn in mijn knieën gaat wel weer over, de pijn van een MS patiënt niet, en zij gaan ook naar de top. De laatste kilometers zijn slopend, de bewolking sluit zich als dichte mist om je heen, is koud en maakt alles om je heen troosteloos en grauw. Op ieder plekje waar je een auto kunt parkeren, staan mensen in de mist je aan te moedigen, wat me ongelooflijk veel energie en motivatie geeft. Net als ik denk dat er geen einde meer aan de klim komt, zie ik vaag de toren van de Mont Ventoux door de wolken breken. Ik heb het gehaald. Twee keer.

Weer afdalen

Na een korte pauze zet ik snel weer de afdaling in, want het was de tweede keer een stuk minder prettig op de top dan de eerste keer toen het zonnetje scheen.

De afdaling was weer geweldig, wel veel kouder dan de eerste afdaling, maar het blijft een sensatie. Mijn blijdschap over het twee keer halen van de top slaat tijdens de afdaling om in een onprettig gevoel. Als ik van mijn Giant fiets afstap is het avontuur ook over; de fiets was in bruikleen en moet dus terug want ik heb met mijn krantenwijk lang nog niet genoeg verdiend om de fiets over te nemen. Na het bereiken van het gezamenlijke doel voor “Klimmen tegen MS” zal het team ook uit elkaar vallen. Even een rondje van tachtig of honderd kilometer met mijn fietsmaatjes is dan niet meer mogelijk. Ik blijf nog een paar minuten op “mijn” Giant zitten als ik beneden ben, even ons moment, even samen het filmpje terugkijken; we hadden het fantastisch samen.

En dan?

Mijn eindpunt is Bedoin. Daar verzamelt mijn team zich weer en en daar staat ook onze bus naar de camping. Wachtend tot de hele groep compleet is, zijn de eerste verhalen er al, van emotionele momenten tot hilarische situaties. Ik ben ontzettend trots op al die kanjers om mij heen die alles hebben gegeven wat in hun vermogen ligt, of het nu drie maal de Mont Ventoux, of een halve Mont Ventoux is, ze hebben gedaan wat ze konden voor de strijd tegen MS en daar gaat het om.

Team Grunn MoveS CSG heeft gezamenlijk tot op heden ruim € 40.000 aan donaties binnengehaald voor het onderzoek tegen MS. € 40.000 die een MS vrije wereld voor onze nieuwe vrienden dichterbij moet brengen. Ze verdienen het, samen met die duizenden anderen! Er komt nog steeds geld binnen, en dat moet ook, er kan altijd één euro bij, zoals ik eerder schreef, mogelijk is het net die magische ene euro.

Na een net zo slopende terugreis zijn we nu weer thuis, het normale leven gaat gewoon door. Toch is mijn leven veranderd. Vroeger viel het mij als sporter vooral op wat anderen niet kunnen en vond ik dat maar stom. Nu begrijp ik dat het gaat om wat je wel kunt, want je bent niet de baas over je eigen beperkingen.

Eén ding staat voor mij vast. Volgend jaar kan de stichting “Klimmen tegen MS” weer rekenen op mijn deelname. Als het niet via de CSG scholen kan, dan probeer ik zelf wel een team samen te stellen, want dit is te belangrijk om bij één avontuurtje te laten.