Voys fietste de Amstel Gold Race

Met een grote glimlach krijg ik van collega Nadine de vraag: “Doe je mee met de Amstel Gold Race?” Enkele weken later zit ik te zweten op een spinningfiets en is onze wintertraining begonnen. Samen met mij staan nog acht belhamels ingeschreven voor de mooiste toertocht van Nederland, de Amstel Gold Race. Ik heb alleen een ‘klein’ probleem: ik heb helemaal geen racefiets.

De knapste van het peloton

Naast de sportieve voorbereiding, komen we ook graag goed voor de dag. We zijn trots dat we meedoen en voor Voys mogen rijden. Collega Miranda verdiept zich in de wereld van zeembroeken en fietsjasjes. Ondertussen ontwerpt collega Sanne samen met Wietse Cats van Scab Webdesign het toffe nieuwe ontwerp voor deze kleding.

Na enkele weken in spanning gewacht te hebben, ontvangen we de dag voor vertrek onze nieuwe wielerkleding. De dag van de start sta ik samen met collega Giel in vol ornaat klaar en onze conclusie:

“De prijs voor mooiste mannen van het peloton is nu al binnen, nu nog 100 km fietsen”

v.l.n.r. Miranda, Lisanne, Egon, Giel, Jorg, Dennis, Nadine

Nu we er toch zijn

100km was het oorspronkelijke plan. Door het mooie weer, de prachtige omgeving en de wedstrijd-vibe lonkt bij de start de 150 km. Het gevoel ‘ach nu we er toch zijn’ geeft de doorslag want 15 minuten na de start moeten we kiezen: linksaf voor 150 km of rechtsaf voor 100km. Na een kort overleg gaat iedereen linksaf. Nog maar 147 km te gaan en we hebben er zin in!

Volop genieten met een zachte G

Waar in Groningen het hoogteverschil wordt bepaald door verkeersdrempels, fietsen we hier in het zuiden in de Nederlandse bergen. Het voelt alsof we in het buitenland zijn. We genieten volop van het landschap, de route en de beklimmingen waardoor de kilometers moeiteloos voorbij vliegen. Na 50 en 100km hebben we pauze waar we kunnen ‘smullen’ van energie-repen, bananen, wafels en een slok water met Isostar.

Helaas wordt collega Dennis onderweg getroffen door een dubbele lekke band en is de Keutenberg niet te fietsen door een ongeluk. Dit alles doet niets af aan deze toffe ervaring, want als we Valkenburg binnen fietsen is de gezelligheid al losgebarsten en ligt alleen de Cauberg nog voor ons. Nog één keer branden de bovenbenen en wordt er een sprintje getrokken. 8 uur en 20 minuten na de start rijden we triomfantelijk over de finish. Hier worden opgewacht door een medaille en een heerlijk koud biertje.

Als we terug zijn in Groningen lopen we nog steeds met een glimlach rond. Volgend jaar zijn we er zeker weer bij. Misschien gaan we dan wel voor 200 km? Voor nu genieten we na met de foto’s en de volgende video:

Miranda, Lisanne, Dennis, Egon, Giel en Nadine bedankt voor het fantastische weekend. Tim, we hebben je gemist (stomme griep). Joris, bedankt voor het lenen van je Italiaanse bolide en Bob, volgende jaar fiets je wel in Voys kleding. 😉