Bauke Mollematocht 2015

Trots kwam ie terug uit de Tour de France. De zevende plek had hij weten te bemachtigen. Haakneus, vel over been, altijd nuchter en vrolijk. Dat kan alleen Bauke Mollema zijn. Dit jaar organiseerde hij voor het derde jaar op rij de Bauke Mollematocht. “Daar zijn wij bij!” zeiden we bij Voys.

110 km

Steeds meer collega’s zijn trots eigenaar van een racefiets. Blijkbaar steken we elkaar aan met het wielrenvirus. Enkele maanden geleden fietsten een aantal belhamels samen de Amstel Gold Race. Bij de Bauke Mollematocht van dit jaar hadden we de keuze om 110 of 165 km te fietsen. Om het een beetje laagdrempelig te houden en zoveel mogelijk mensen mee te krijgen, kozen we voor de 110. Een prima afstand die ook voor de minst getrainden met een beetje wilskracht wel uit te fietsen is. De tocht zou door het vroegere trainingsgebied gaan van Bauke: Groningen en een klein beetje Friesland.

De start

Op zondagochtend omstreeks 09:00 uur stonden acht belhamels klaar om te beginnen, allemaal in een opvallende paarse outfit van Voys . Het weer was ons goed gezind. Strakblauwe lucht en graadje of 25. Bauke Mollema, enkele van zijn ploeggenoten en een paar bekende Nederlandse sporters stonden ook bij de start om ook de 110 km te fietsen.

Tempootje

Van tevoren hadden we niet echt gesproken over de persoonlijke doelen van de tocht. Enkelen van ons waren op zoek naar snelheid en anderen naar een gezellig tochtje. Die twee zaken gingen niet bepaald samen. Het tempo werd elke kilometer opgevoerd en lag vaker boven de 35 km/u dan eronder. We haakten een paar keer aan bij groepjes fietsers die imponerende kuiten van staal hadden, wat voor de minder fanatieke belhamels in ons groepje slecht nieuws betekende. Desalniettemin is geen van ons eraf gewaaid. Chapeau! Uiteindelijk sloten we de tocht af met 31 km/u gemiddeld, inclusief een beetje verkeerd rijden en een aantal open bruggetjes.

Finish

Een goede 4.5 uur na de start, waren we weer terug in Groningen, waar sommigen nog een duik namen in de Kardingeplas. “Volgend jaar weer en dan doen we de 165km!” besloten we, meteen een tikkeltje overmoedig.