Het interesseert me echt heel weinig wat jij vindt

Meningen. We hebben er veel en we laten ze ook vaak horen. Maar in ons dagelijkse werk zitten die meningen regelmatig in de weg. Zo ontstaat de vreemde situatie dat er een wetenschapper in een televisietalkshow aan tafel zit met een zanger, en dat de mening van de zanger ineens even zwaar weegt als de expertise van de wetenschapper.

Het is echter totaal niet relevant wat een zanger vindt. Het is ook niet relevant wat ik vind. Wat relevant is, is wat je weet. Want ervaring, kennis en feiten brengen je dichter bij het begrijpen van een probleem en het vinden van de beste oplossingen.

In organisaties – en zeker in Nederlandse organisaties – zie ik hetzelfde fenomeen. Met al die meningen ontstaat er een enorme hang naar consensus: een gedeelde mening waarin iedereen zich kan vinden.

Als je beslissingen gaat nemen binnen organisaties, begrijp ik dat je wilt dat de mening van je collega’s gehoord wordt. Zeker als een besluit effect heeft op je collega’s en hun werk. Het is ook belangrijk om de input van je collega’s te hebben, omdat ze dingen kunnen zien die jij niet ziet. Ze kunnen je bijvoorbeeld laten inzien dat een beslissing schadelijk kan zijn voor het bedrijf. Maar die schadelijkheid komt voort uit bewijs, uit wat je collega’s weten, niet uit wat ze vinden.

Dit is het grote verschil tussen een consensusmodel – een gedeelde mening – en een consentmodel. In een model van consent kan een besluit worden genomen zolang er geen beargumenteerde bezwaren zijn. Je hoeft het niet helemaal eens te zijn met de beslissing die een ander wil nemen, en je mag er zelfs over twijfelen, maar als je geen bezwaar hebt, ga je ermee akkoord.

Het is niet moeilijk om ruimte te laten voor meningen of betere ideeën zonder te vervallen in een consensusmodel. Zo kun je mensen in je team vragen om te reageren op een voorstel tot verandering, zodat iedereen de kans krijgt om te delen wat hij vindt, en vooral wat hij weet. Vervolgens is het aan jou om te besluiten wat je hiermee doet. Je kunt de reacties naast je neerleggen of verbeteringen doorvoeren in je voorstel.

Meningen hebben hun plek, maar beslissingen moeten gebaseerd zijn op ervaring, kennis en feiten die inzicht geven, niet op het vinden van een comfortabel compromis.

Het interesseert me niet wat je vindt, het interesseert me wat je wéét. Of je nu kunt zingen of niet.